Blog 2: Lotte van Selm in Tanzania

Hi allemaal,

Ik ben alweer twee volle weken in Tanzania vandaag. Wat vliegt de tijd! En wat vermaak ik me goed. In mijn vorige blog vertelde ik meer over het Uhai Center en mijn eerste indrukken. Heb je deze blog gemist? Lees hem dan hier.

Mijn dagen op het Uhai Center starten rond 7 uur, wanneer de eerste kinderen op de dagopvang verschijnen. In mijn vorige blog vertelde ik dat er voornamelijk kinderen van 2 jr t/m 4 jr naar de dagopvang komen en dat er plusminus 40 kinderen zijn. Deze week waren er echter ook kinderen van slechts een aantal maanden oud en wat kinderen van 5 jaar. Daarnaast waren het geen 40 maar 50 kinderen deze week. Echt heel veel! Ik begin al steeds meer kinderen echt goed te leren kennen, althans… ik spreek in woorden als waaaauw, hmmmm, nononono, okeee, broemmmmm, miauwww, kielekielekiele. Zij spreken in het Swahili tegen mij, maar daar versta ik (behalve een aantal simpele begroetings- en beleefdheidswoorden) niks van. Ondanks dat we niet echt met elkaar kunnen praten kun je met non-verbale communicatie heel veel bereiken heb ik gemerkt. De middagdutjes van de kinderen gaan trouwens geheel anders dan in Nederland. Er worden een paar matrassen op de grond gelegd en alle kinderen slapen daar in rijen naast elkaar op. Wonder boven wonder slapen alle kinderen vrij snel en rustig. Weliswaar allemaal met wat armen en benen over elkaar heen, maar ook dat verstoort de rust niet. Wellicht iets voor in Nederland, scheelt namelijk een hoop ruimte en tijd.

Ondertussen zijn deze week alle ramen van het nieuwe gebouw van de dagopvang gemaakt en zijn ook de nieuwe deuren geplaatst. Het is fijn dat het afgerond is, want nu kunnen de kinderen niet alleen spelen maar ook lunchen en slapen in het nieuwe gebouw. Verder hebben we de muurschilderingen op de buitenkant afgemaakt (je vindt er nu gazelles, een giraffe, zebra’s, leeuwen en wat gele bloemen – omdat zuster Immaculatie zo van gele bloemen houdt) en vanmorgen werd de trap aan de buitenkant van de ingang nog even afgemaakt. Het resterende werk zit hem nu vooral in de binnenkant van het gebouw. Die moet nog helemaal geverfd worden, want de bepleistering valt hier en daar van de muur, waardoor we overdag regelmatig witte kinderen tegenkomen. De verf is inmiddels gekocht dus dat wordt hopelijk over niet al te lange tijd op de muur geplaatst. Wat mij opvalt is dat er weinig dingen écht worden afgemaakt. Zo zijn bijvoorbeeld de ramen geplaatst maar zijn er heel veel vingerafdrukken en sporen van het bevestigingsmateriaal achtergebleven op de ramen. En ook zie je overal afval rondzwerven nadat er een dag geklust is aan de elektriciteit en de watervoorziening. Ach ja, ik ben de beroerdste niet om even de ramen te lappen dus daar ben ik vandaag braaf mee begonnen.

Aan de waterput achterop het terrein is flink gewerkt waardoor er nu meer water beschikbaar is voor o.a. het irrigeren van de (bananen)plantage. Ik leerde dat je de waterdruk kunt meten door een emmer van 20 liter te vullen met water en te timen hoe lang je daarover doet. Dat bleek plm. 4000 liter per uur. Dat is redelijk, maar niet veel. Het is dan ook belangrijk dat we zuinig omgaan met het water en met de bijbehorende infrastructuur. Dat blijkt nog best lastig, want het terrein dat geïrrigeerd moet worden, is best groot en daardoor wordt op dit moment de waterslang constant verplaatst van plek A naar plek B. Dit zorgt dan weer voor gaten in de waterslang waardoor er soms onnodig water verloren gaat. Gelukkig hebben ze dit vrij snel in de gaten en ook weer gerepareerd. Nu er een waterput is, kon ook de watertank omhoog worden gehesen. Ik was hier zelf niet mee bekend maar voor het oppompen van water is elektriciteit nodig. Omdat er niet altijd elektriciteit aanwezig is, is het belangrijk dat er extra watervoorzieningen worden gebouwd die ook gebruikt kunnen worden zonder stroom. Door een groot waterreservoir op een speciaal daarvoor gemaakt gebouw te plaatsen, kan er gebruik worden gemaakt van het hoogteverschil tussen het reservoir en de waterslang, omdat het water als je het reservoir opent automatisch naar beneden valt. Om dit voor elkaar te krijgen waren een stuk of vijf mensen een paar dagen bezig, maar hij staat en kan gebruikt worden om onder andere de bananen-, mango- en papajaplanten water te geven wanneer er geen elektriciteit is.

Afgelopen week zijn er daarnaast weer 20 nieuwe bananenplanten gekocht en die worden deze week op de plantage gepland. Zo wordt deze beetje bij beetje groter en wordt het Uhai Center meer zelfvoorzienend. Het kopen van deze bananenplanten kon mooi gecombineerd worden met een ritje voor mij naar Kees en Patricia (bestuurders Florentina Foundation), waar ik afgelopen weekend een nachtje verbleef. Kees en Patricia wonen in de buurt van Arusha, de ultieme plek waarvandaan ik een leuke (korte) safari kon boeken. Maandag bezocht ik Tarangire National Park, ik had een camping-overnachting in Lake Manyara en op dinsdag bezocht ik de Ngrongoro Crater. Met veel geluk spotte ik de BIG FIVE en ook heel veel kleine babydieren. Ik leerde o.a. dat sommige dieren hun bevalling met een week uit kunnen stellen om te wachten tot het gaat regenen. Tijdens de regen is het veiliger en minder warm om hun kindje ter wereld te brengen. Aan het einde van de laatste dag begon het opeens heel hard te regenen, dus waarschijnlijk zijn er weer veel kleine babydieren geboren dinsdag.

De komende dagen gaan we de laatste zaken regelen voor de start van een nieuw projectje op het Uhai Center. Hierover later meer…

Tot zover mijn blog voor deze week! Tot de volgende.

Lotte

‍